14/11/2006
Τα ισνάφια
Οι συντεχνίες ή τα ισνάφια αναπτύσσονται στον Ελλαδικό χώρο κυρίως επί Τουρκοκρατίας. Από τον 16ο αιώνα και μετά αναπτύσσεται, στον Ηπειρωτικό χώρο ιδιαίτερα, και η ξυλογλυπτική τέχνη. Κύριος λόγος ανάπτυξής της είναι η χρήση του ξύλου στην διακόσμηση των ναών και των οικιών αντί του μάρμαρου, αφού και πιο φτηνό υλικό είναι και πιο εύκολα επεξεργάσιμο.
Το γεγονός ότι εμφανίζονται σχετικά πρώιμα ξυλόγλυπτα έργα στην Ήπειρο, ακόμα και πριν τον 16ο αιώνα, επιβεβαιώνει ότι οι Ηπειρώτες ξυλογλύπτες συνεχίζουν παλαιότερη βυζαντινή παράδοση. Αναφέρουμε για παράδειγμα την ξυλόγλυπτη θύρα από ξύλο καρυδιάς στην Κόκκινη Εκκλησιά Βουργαρελίου που παρουσιάζει ο Ορλάνδος και χρονολογείται περίπου το 1250 μ.Χ., καθώς και «το λεγόμενον βημόθυρον του Περάματος Ιωαννίνων», το οποίο χρονολογείται μεταξύ 12ου και 14ου αιώνα.
Σχετική με την επεξεργασία του ξύλου συντεχνία στο Βυζάντιο ήταν η των «ξυλοπρατών», των «το επάγγελμα του ξυλουργού ασκούντων, οι ματρικάριοι τότε καλούμενοι», οι αποκαλούμενοι και «υλοτόμοι και δρυτόμοι» καθώς και οι ασκούντες την τέχνη της ξυλογλυπτικής, που αποκαλούνται «Εξελιγμένοι τεχνίται ξυλουργοί ... », οι οποίοι «... ήσαν τότε οι του Διοκλητιάνειου θεσπίσματος sculptores ligni ��οι γλύπται ξύλων��, ων μνεία ποιούνται τα Βασιλικά, οίτινες έγλυφον διάφορα οικιακά σκεύη εις τας αρχοντικάς οικίας ή δια διαφόρων γλυφών εκόσμουν τα φατνώματα αυτών».
Έχει επικρατήσει από παλιά να ονομάζονται και οι ομάδες των ξυλογλυπτών συντεχνίες ή ισνάφια. Με τον όρο συντεχνίες ή ισνάφια εννοούμε τις ομάδες εκείνες των ανθρώπων οι οποίοι ασχολούνταν με διάφορες μορφές τέχνης και συγκροτούσαν συνεταιρισμούς, κυρίως στις πόλεις. Ήταν πολυπληθείς και οργανωμένες με διοικητικό συμβούλιο, καταστατικό κ.λ.π.
Σχετική Βιβλιογραφία
|