14/11/2006
Οι συνθήκες δουλειάς τους
Οι συνθήκες δουλειάς των ξυλογλυπτών σίγουρα δεν ήταν καλές. Από το κόψιμο των κατάλληλων ξύλων, τη μεταφορά τους, την χρονοβόρα και επίπονη προετοιμασία και επεξεργασία τους, καθώς και από τα ταξίδια τους και τον αναγκαστικό ξενιτεμό, φανταζόμαστε πόσο δύσκολη θα ήταν η ζωή τους.
Πολλές φορές αναγκάζονταν και έπαιρναν μαζί τους ολόκληρη την οικογένειά τους, όταν επρόκειτο να μείνουν κάπου για πολύ καιρό, όπως το απαιτούσε η δουλειά τους. Για παράδειγμα αναφέρουμε την περίπτωση του Μετσοβίτη ταλιαδόρου Γιώργη Μέρανου, ο οποίος το 1881 είχε πάρει μαζί του ολόκληρη την οικογένειά του που τότε ήταν 11μελής. Αυτό αναφέρει ο γιος του, δάσκαλος, Δημήτριος Γ. Μέρανος: «... μετέβην εις τα της Λαμίας περίχωρα, όπου διέμεινεν η οικογένειά μου επι έν ήμισυ έτος εις τα χωρία Γιαντζιού, Πλατύστομον, Αγά και Βαρυμπόπην όπου παρηκολούθουν και πάλιν τα του δημοτικού σχολείου μαθήματα».
Ο εξαναγκασμός τους, με απειλές ακόμη και για την ίδια τους τη ζωή, ώστε να αναλάβουν δουλειές Μπέηδων και Αγάδων εξαιτίας της μεγάλης τους φήμης, μας φανερώνουν ότι είχαν να αντιμετωπίσουν και άλλες πρόσθετες δυσκολίες στη δουλειά τους.
Τα δεινοπαθήματα τους θα ήταν μεγάλα αν κρίνουμε για παράδειγμα από το τι υπέφερε ένα μπουλούκι μαστόρων χτιστάδων, οι οποίοι συμφώνησαν με έναν Τουρκαλβανό μπέη να του φτιάξουν το σαράι και εκείνος όχι μόνο δεν τους πλήρωνε, αλλά τους εξανάγκαζε να δουλέψουν και πέρα από όσα είχαν συμφωνήσει, απειλώντας τους.
Τα ταξίδια επίσης δημιουργούσαν πολλά προβλήματα στους ίδιους αλλά και στις οικογένειές τους. «Οι σκαλιστάδες της Κόνιτσας πήγαιναν σ� ολόκληρη τη Βαλκανική» και όπως οι ταβαντζήδες «δεν είχαν συγκεκριμένες χρονικές περιόδους ταξιδιού. Οι περισσότεροι έλειπαν ολόκληρο το χρόνο, μόνο φρόντιζαν όσο μπορούσαν να είναι στο χωριό κάποιες γιορτές. Η ζωή των γυναικών στο χωριό ήταν μαρτυρική, γιατί δεν είχαν καμία βοήθεια από τον άντρα τους».
Σχετική Βιβλιογραφία
|