Ελένη Παγκρατίου, Μαρία Στρατσάνη © Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Πρέβεζας

εκτύπωση θέματος

Το 1699 η συνθήκη του Κάρλοβιτς παραχωρεί την Πρέβεζα στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Αμέσως μετά την αποχώρηση των Ενετών, το 1701, οι νέοι κύριοι της περιοχής χτίζουν στα βόρεια της πόλης το Κάστρο του Αγίου Ανδρέα, ή Ιτς-Καλέ (εσωτερική ακρόπολη).

Το 1718, η συνθήκη του Πασάροβιτς παραδίδει ξανά την πόλη στους Ενετούς, οι οποίοι επισκευάζουν και βελτιώνουν το κάστρο.
Το 1797, μετά την κατάληψη της Βενετίας από τα στρατεύματα του Ναπολέοντα, οι Γάλλοι αποβιβάζονται στην Πρέβεζα και γεμίζουν τους κατοίκους της με ελπίδες για ελευθερία .

Οι ελπίδες θα διαψευσθούν, όταν το 1798 ο Αλή-πασάς θα επιτεθεί με μεγάλη στρατιωτική δύναμη. Η Γάλλοι θα πέσουν μαχόμενοι ηρωικά στο πεδίο της τιμής που δεν είναι άλλο από την Νικόπολη. Η πόλη θα λεηλατηθεί και θα πυρποληθεί. Είναι ο λεγόμενος Χαλασμός της Πρέβεζας.

Το 1807 ο αίτιος της καταστροφής θα γίνει κύριος της περιοχής και θα επιδοθεί σε οχυρωματικά έργα για τα οποία η σύγχρονη πόλη είναι υπερήφανη.

Έτσι, το ήδη υπάρχον κάστρο του Αγίου Ανδρέα, θα ενισχυθεί με περιμετρικό τείχος και τάφρο (1808-9) και θα λάβει την σημερινή μορφή του με το διώροφο οικοδόμημα της εισόδου του (απέναντι από τον κεντρικό εμπορικό δρόμο της σύγχρονης πόλης).

H τάφρος που είχε μήκος 3 χιλιομέτρων, πλάτος περίπου 8 μ. στην βάση και 10 στην κορυφή, βάθος γύρο στα 5 μ. και ήταν χτισμένη και από τις δυο πλευρές, δεν υπάρχει πια, ούτε και οι επάλξεις που ενίσχυαν την άμυνά της.