Ελένη Παγκρατίου © Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Πρέβεζας

εκτύπωση θέματος

Μια απόκρημνη μικρή χερσόνησος προχωρεί στο Ιόνιο αφήνοντας στα δυτικά της την φιλόξενη παραλία του Βάλτου και στα ανατολικά της τον κλειστό κολπίσκο της πόλης της Πάργας. Στην κορυφή της: αυτό που οι ντόπιοι καλούν Ερημόκαστρο. Η ανάβαση σχετικά εύκολη, γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις. Συναρπαστική η θέα. Μοναδικά ηλιοβασιλέματα. Δειλινά που προκαλούν την φαντασία καθώς ξυπνούν σκιές και μνήμες από την μακρόχρονη ενετική κυριαρχία. Επί 4 αιώνες (1400 – 1797), οι ανοικοδομήσεις και οι καταστροφές της πόλης και του κάστρου διαδέχονται η μια την άλλη. Πειρατές, Οθωμανοί και Αλβανοί εκπορθητές αφήνουν πίσω τους ερείπια. Πάνω τους Παργινοί και Ενετοί χτίζουν κάθε φορά καινούργιο κάστρο. Το τελευταίο (1792) κανείς μαχητής, έξω από τον χρόνο, δεν θα αλώσει. Θα μείνει εκεί με το ενετικό λιοντάρι στο εσωτερικό της πύλης, το επιβλητικό οχυρό του, τον πύργο του να υψώνεται κάθετα στο χείλος της αβύσσου και τα βουβά κανόνια του σκορπισμένα ανάμεσα στα πέτρινα απομεινάρια των 400 σπιτιών του.